Autobus produkowano w dwóch wersjach - miejskiej (typ M-11, lata 1985 - 1990) i podmiejskiej (L-11, lata 1987 - 1988). W powiecie dzierżoniowskim eksploatowano łącznie 40 pojazdów w obu wersjach.
Nadwozie zapożyczone z Jelczy serii PR-110. Kratownica spawana, stalowa. Wymiary: Długość - 11000 mm, szerokość - 2.500 mm, wysokość - 3080 mm, masa własna - 9200 kg.
Drzwi w obu modelach w układzie 2-2-2.
Wnętrze:
Kabina kierowcy wydzielona wraz z połówką przedniej pary drzwi. Autobus w wersji miejskiej mieści 100 pasażerów, z czego 30 na miejscach siedzących. Wersja turystyczna zabiera 90 pasażerów, w tym 40 na miejscach siedzących.
Podwozie, silnik i układ napędowy:
Podwozia - identyczne jak w Ikarusie 260 - zakupiono od węgierskiej firmy Csepel. Do napędu służy rzędowy, sześciocylindrowy silnik o zapłonie samoczynnym typu RABA-MAN D3156HM6U (M-11) lub D2156HM6U (L-11) o mocy 193KM i pojemności 10.350 cm3. Silnik umieszczony między osiami, na wysokości II drzwi. Skrzynia biegów - pięciobiegowa, manualna typu CSEPEL ASH75.2; tylny most typu RABA 118,52. Wersja L-11 miała ponadto zmienione przełożenia IV i V biegu.
Szczegółowe dane pojazdów...
